***
Памерла Ніна...
Нясу вянок, нібы тарчу,-
бел-чырвона-белы -
захінаю сэрца:
яе імем,
нашай жалобай.
***
Час няўмольную справу давершыць,-
і заўважыш з прыходам вясны,
што ў нататніку з назваю
"Вершы"
не з'яўляюцца болей
яны.
Адгукнецца нічым не сагрэты,
арытмічна-гаркавы радок
і сплывае з дымком цыгарэты
адгалоскам пражытых гадоў.
За паўкрока ад шчасця да гора,
ты, нібыта натруджаны конь,
усё цягнеш і цягнеш разору,
і ніхто не паслабіць супонь...
(звесткі пра кнігу гл. на папярэдняй старонцы гэтай тэмы Вершы 04 Нояб 2020 16:38#23
Ганаруся аўтографамі аўтараў.
)
З павагай да неабыякавых чытачоў.
ЗЫ. Еще не прошло 40 дней как ушел друг, с которым на последней парте сидели
Warning: Spoiler![ Click to expand ][ Click to hide ]
в уже закрытой Гутовской СШ. На встрече одноклассников в 2017 году он был вместе со своей сожительницей, которая ушла немногим ранее. Фото моё с ними в Крепости на 70- летие Победы есть на гугле...
, похвастаюсь автоцитатой со ссылкой на первоисточники...(для нежелающих переходить по ссылкам ниже привожу фрагмент) своего давнего мнения о потомстве и интеллекте, высказанном и на СТИХИ.РУ, дзе ўзгадваў
Берасцейца – класiка:
“Адчынiлiся глухiя дзверы
з нематы, пакуль што – у бязвер’е.
Я ў Чырвоную кнiгу
занесцi прашу
першай –
Чалавечую Душу”. [12, c.134]
...
ПРА ПАТОМСТВА I IНТЭЛЕКТ (не толькi насякомых)
Два процiлеглых (крайнiх) падыходы ,
Жывёлы да патомства маюць:
r- i K- стратэгiямi– ёсць нагода,–
Iх адпаведна называюць:
1) вустрыца; (мазгоў не мае),
па 500 мiльёнаў у год [9, с.237-240]
Зародкаў у асяроддзе выкiдае,
Потым турбот зусiм не знае.
(З iх мо дзесятак выжывае,–
Вось дык бацькоўскi падыход!);
2) Людзям болей сiмпатычны
Прыклад K- стратэгii гранiчнай –
Адно дзiця ў 5 цi 6 гадоў
(гарыла, шымпанзэ, арангутан).
Между элементами, составляющими инстинкт строительства “жилища”, создаваемого не наспех, а для длительного пользования, наблюдаются те же взаимосвязи, что и между формами движений при стремлении скрыться от неожиданной опасности. [19, с.29]
Репродуктивные стратегии [9,с.238] в мире животных
охватывают весь диапазон от крайних вариантов его “r”,
Няўжо iстота толькi тая
Найразумнейшай выглядае,
Якая зусiм дзяцей не мае,
Не нараджае, не даглядае
I ў шлюбныя саюзы не ўступае?
(Або сям’я толькi такая,
дзiця адно якая мае?).
Навук жывёлы мала знаюць,
(Мабыць зусiм не вывучаюць),
Але ж сваiм распавядаюць,
Дзе i як корм здабываюць,
Вуглы, адлегласць вымяраюць!
(НТВ, Передачи после полуночи .
О муравьях и пчелах. 02.09.2002):
Яшчэ цiкавей выглядае,
Што жывёлы быццам знаюць
(Цi дакладней – адчуваюць),
Што на iх дзяцей уплывае.
Як прыклад узгадаем “крыс”,
Або рыжых шведскiх лiс,
Якiя свой прыплод змяншалi,
Калi пагрозу адчувалi.
Клапатлiвыя бацькi (няхай гэта – пацукi)
Адганяюць апантана
Дзяцей ад тэлеэкрана! [14, с.2]
Што лiсы хiтрыя бываюць
Нават дзецi гэта знаюць,
А вось заолаг шведскi Шанз [10, с.53]
Даў мудрымi назваць iх шанц:
Добрасумленна назiралася,
Як у Швецыi паўднёвай
Колькасць усiх лiсiц чырвоных,
Адной i той жа заставалася
Незалежна ад зайцоў.
(У неспрыяльныя гады
Мала зайцоў было – яды).
Пры тым лiсiцы не знiкалi,
Свае ўгоддзi не кiдалi,
З галадухi не ўмiралi:
Ўдвая патомства памяншалi.
Яны добра разумелi:
Яды не будзе ўсiм хапаць,
Таму ў шлюбы не ўступалi,–
Самак палова – не раджалi.
Большасць лiс-“халасцякоў”,
Заставалася ля бацькоў.
Разам патомства даглядалi,
З iмi не канфлiктавалi.
Лiсы ў умовах неспрыяльных
Да мер схiлялiся кардынальных:
Дзяцей зусiм не нараджалi
Сваю радню не пакiдалi.
Беларускiя буслы
Ад лiс шведскiх не адсталi…
Не скажаш, што яны – “казлы”,
Бо дзяцей не гадавалi…
Не грэх, каб кожны пачытаў
Паэт знаёмы што сказаў:
“А цi бачыў барада,
Ты такое лiха,
Каб дзiцё сваё з гнязда
Кiдала буслiха?”[12, с.130]
Тут, дарэчы, прыклад будзе:
У 2002-гiм годзе,
У суседкi ва двары,
На дрэве зрэзаным старым,
когда образуется максимальное количество яиц, но нет никакой заботы о потомстве, до крайних вариантов «К», когда главную роль играет забота о потомстве, а частота рождений сведена до минимума. Хотя r-стратегия и приемлема для устриц (ибо они до сих пор существуют), она явно чересчур расточительна. … Когда появились существа с позвоночником и головным мозгом, стала возможной примитивная забота о потомстве.
Клапатлівыя бацькі-пацукі адганяюць сваіх дзяцей ад экранаў тэлевізараў.
У адной з амерыканскіх лабараторый пацукі, якія знаходзіліся праз сцяну ў суседнім памяшканні ад тэлевізара, яны рэзка знізілі тэмпы размнажэння. Калі без уздзеяння тэлевізара самка прыносіла ў сярэднім дванаццать пацучанят, дык пры ўключаным апараце паяўляліся толькі два пацучаняты, ды і тыя, як правіла, гінулі. [14, с.2]
Многiя лiчаць, што буслы здольны выкiдваць з гнязда толькi яйка, а не птушаня.
Цiкава было назiраць адвячоркам, напрыканцы жнiўня, (калi ўсе буслы зляталiся ў гняздо), як адзiн з бацькоў уладкоўваўся на комiне…
( Назiраннi жыхароў вёскi
Забалацце,–
ад Брэста 10 кiламетраў).
Толькi бягучым летам гэтым,
Выседзелi ўзгадавалi
(быццам разлiк дакладны мелi)
Акрамя раннiх двайнят
I трэцяе бусляня!
Рэакцыя на ўмовы не прастая:
Той вiд лепей выжывае,
Хто пра сваiх не забывае.
(Хто пра патомства болей дбае).
(У 2005 годзе зноўку гадуецца 3 (тры) бусляняты!)...
Вспоминаю, как призванный 19 мая (в первом весеннем призыве на 2 года, успешно выполнивший перевод в ПБГ боеголовки во время Пражской весны и выполнивший на отлично учебно-боевую задачу под Самаркандом), гордился тем, что меня называли самым старым ефр. части...
Алесь Няўвесь
_____________________
Мёд на вуснах. Фельетоны
А хто там ідзе?
“Калісьці, гадоў трыццаць таму, яшчэ ў савецкім войску я зладзіў такі эксперымент. Я спытваў у салдат: хто ты? Вынік атрымаўся метафарычны й часта прыгадваецца мне дагэтуль. Дык вось. Эстонец і кіргіз адказалі адпаведна: эстонец і кіргіз. Расеец сказаў: чалавек. А беларус сказаў: сяржант”.
Сяргей Дубавец.
“А хто там ідзе,”
А хто там ідзе? —
Купалава жальба-пытанне.
Ды то ж беларусы!
Сябе за людзей
Чакаюць ад свету прызнання.
І свет іх прызнаў,
І займелі пасад
Яны між народаў па праву.
Не шэры наперадзе ў іх далягляд,
І ўласную маюць дзяржаву.
У гэтай дзяржаве
Ёсць свой правадыр,
Якому даверыцца можна.
Паўсюль і братэрства,
і роўнасць, і мір,
Жывуць яны ледзь не заможна.
І крыўды няма,
Што калісь на плячах
“На свет паказаць” яны неслі.
Не гора,
а шчасце іскрыцца ў вачах,
Не жальба з іх вуснаў,
А песні.
Чаму ж адчуванне вярэдзіць, нібы
Натоўп той,
Што быў у знямозе,
Да сённяшніх дзён не данёсшы,
Згубіў
Бясцэннае нешта ў дарозе?
Ці мову,
Што крыўду даносіла ў свет
Цяжкімі часінамі тымі?
Ці продкаў далёкіх
наказ-запавет
І іх абярогі-святыні?
І быццам бы
Вольна ўздыхнуўшы грудзьмі,
Зрабіўшы ва ўсім ператрусы,
Яны (гэтак думаюць)
Сталі людзьмі.
Забыліся ж, што беларусы.
* * *
— А хто там ідзе,
А хто там ідзе
У агромністай такой грамадзе?
— Мы, “сяржанты”.
С юбилеем, с 65-летним! которое отмечает сегодня Михаил Кулеш. Пишу сие, прочитав статью "Полувековое творчество" в местной прессе.
Автор статьи его тезка.
Цитирую не всю статью из "Газеты города и района", а только стихотворение, начало и концовка впечатляют не менее, чем середина. Да простят меня квантофорумчане, 16 строк особенно душевных пропускаю, а все читатели, которые заинтересуются и прочитают подлинник, даже меня (инфолиотроякоправдивого, надеюсь) поймут
ДИАЛЕКТ
Мой диалект понятный и простой,
Он не язык, конечно, и не мова,*
Но для меня он близкий и родной
И мне не надо языка другого.
...
Но, приезжая в свой отцовский дом,
Все при вполне высоком интеллекте,
Мы говорим, на нашем, на родном,
Забытом деревенском диалекте.
Пусть говорят, он грубый и смешной,
Но критик мой пускай сплеча не рубит.
Я знаю: из моих друзей любой
Родную речь, как мать родную, любит.
*Не русский и не белорусский язык (разговорное).
Заключительный абзац в статье такой:
...Михаил Иванович награжден медалью "Максима Богдановича", нагрудным знаком "За большой вклад в литературу", Почетной грамотой Союза писателей Беларуси, Дипломом Ассоциации Белбрэнд за развитие творческого потенциала молодых литераторов.
Михаил Поздняков,
председатель Минского городского отделения Союза писателей Беларуси.
член Президиума Союза писателей.
Добавлю, без скрытого текста, что похвастался этим стихотворением с коллегой-пенсионером вот так:
меня зацепила и статья о ЮБИЛЕЕ ПИСАТЕЛЯ, который даже стихотворение написал ВО СЛАВУ родного деревенского языка НА ВЕЛИКОМ МОГУЧЕМ РУССКОМ языке. Отгадай с трех раз: а нипишет ли газета хоть что-то на деревенском?
и сразу
получил ответ, не сгоряча:
Попробуй, Напиши ... и жди врача.
З павагай да неабыякавых
ЗЫ. Читателей католиков - с праздником, о котором даже в стихах Пастернак вспоминал.
Как не критик, отмечу, что в нынешние времена в СМИ (на мой взгляд не менее чем половина репортажей, произведений не только киноискусства) посвящена или содержит эпизоды аналогичные:
не все такому слову-делу рады,
иной разок такой любви не надо.
При строительстве коммунизма диалекты не приветствовались. Многие тут помнят высказывание Хрущева
Русификация Белоруссии - — Википедияhttps://ru.wikipedia.org › wiki › Русификация_Белору...
Чуть позже Хрущев высказался ещё более определенно: «Чем скорее мы все будем говорить по-русски, тем быстрее построим коммунизм».
Конспектирую тут свой ответ ув. квантофорумчанам по фото из темы
Китайский путь-2 03 Июль 2021 19:49#728
infoliokrat
BillyBones wrote:
Воробьи?
Вековая дата
нехреново новая,
напомнила мне лично
ЦК призывы-лозунги,
мероприятия и меры,
анекдоты и примеры
к 100-летию Ленина.
...под лозунгом Одна семья - один ребенок.
Впервые этот принцип был принят еще в 1979 году, а окончательно отменен лишь в 2014 году.
Всем вам уважаемым
о фото что выше,
отмечу касаемо
воробьи иль мыши
скажу еле слышно
в стиле попуЛИЗМА:
Над Китаем пролетает
европризрак коммунизма.
З павагай да неабыякавых
Вельмі радуюся, калі атрымліваецца знайсці просты і зразумелы вобраз для катэгорый, над якімі чалавек думае ўсё сваё жыццё. Напрыклад - час, яго непрыкметны бег, яго стваральная і разрушальная сіла...
БЯРОЗКА ЛЯ ХАТЫ.
Хоць не пісаў ніколі бацька вершаў,
Але рамантыкам заўзятым быў
І ў гонар ён сваёй дачушкі першай
Ля вуліцы бярозку пасадзіў.
Мы выраслі з сястрою хутка гэтак.
Цікаўнасць гнала моладзь з вёскі прэч
І толькі ў святы рэдкія ды летам
Была бярозка сведкаю сустрэч.
Штогод зімой на дрэўца падаў вэлюм,
Пад снегам стыглі кветкі і трава,
І непрыкметна разам з імі беллю
Пакрылася сястрыцы галава.
Як час бяжыць - нашэптваюць паперы,
Крычаць асцягла змены навакол.
А ўсё ж гады найбольш балюча мерыць
Бярозкі белай пачарнелы ствол.
Пасля спектакля гледачы падзяліліся сваімі думкамі, успамінамі, кожны меў магчымасць сказаць ЗА ШТО змагаецца ён ці яна. Рэдкі досвет дакрануцца да нечага сапраўды большага за цябе.
Верш Тодара Кляшторнага - сама лёгкасць і дасканаласць, але і прыгажосць тады лічылася злачынствам і здрадай.
ВОСЕНЬ.
Слаўны вечар...Пагода ліпнёвая,
А ў садзе красуецца верасень...
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень развесіла.
Блудзяць хмаркі, - асеннія здраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны...
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыння.
Эх вы, сцежкі, - дарожанькі вузкія,
Эх ты, просінь, тыняная просінь...
Хоць прыгожа вясна беларуская, -
Прыгажэй беларуская восень.
Як прыгожы сады вераснёвыя...
Закахаўся я ў казачны верасень...
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Беларуская восень развесіла.
#ночрасстраляныхпаэтаў
Верш з новай кнігі Уладзіміра Някляева " Гэй Бэн Гіном", які завяршае гэту кнігу.
"Цела на захад, а кроў выцякае на ўсход.
Мёртвы народ сам сябе ўжо не помніць жывога.
Гэта такая трагедыя - мёртвы народ.
Гэта такая камедыя мёртвага Бога.
Ён у царквах, у касцёлах - у храмах памёр.
Думалі - храмы, а выйшла, што склепы і труны.
І ні пры чым ні чума, ні халера, ні мор,
І ні пры чым ні варагі, ні скіфы, ні гуны.
Час і манюк, і прарокаў да кучы грабе,
Перамяшаліся ў пыле свае і чужыя,
Мёртвы народ ажыўляе самога сябе -
І аніяк ён самога сябе не ажывіць.
Бог беларускі! Я чую тваё: "Папрасі!.."
Можа, абрынешся градам, пяском з камянямі,
Громам ударыш ці вогненны знак падасі,
Страшны свой суд, ажывіўшы, учыніш над намі?
Можа, запаліш у нас пад нагамі зямлю,
Каб мы суда пабаяліся болей, чым смерці...
Бог беларускі!
Цябе я і ў смерці люблю!
Б'ецца і б'ецца ўва мне тваё мёртвае сэрца!"
Верш напісала да мінулых Калядаў, але амаль цалкам перарабіла сёлета і ў ім гучыць адгалосак той дыскусіі, якая ўспыхнула на гэтай старонцы пасля паста пра кнігу У. Някляева і асабліва заключнага верша гэтай кнігі.
КАЛЯДЫ 2020.
Дзьве тысячы дваццатае Раство...
Зноў зорка бэтлеемская праменіць...
Якая кроў, якое хараство
Наш грэшны свет на лепшы пераменіць?
Няма спакою-шчасця на зямлі:
Там голад люты, там варожы сполах,
Ну, а ў жытло багатых зазірні -
У марнасці грызе іх сэрцы Молах.
І родны край у вотмуце падзей
Лавіў спрагнелым вокам водбліск волі
І верыў - аб'явіўся Маісей,
Што выбавіць з егіпецкай няволі.
Хай той надзеі і не спраўдзіў лёс -
У зыбкім тумане ляжыць дарога,
І ў горле камяком пяршыць да слёз
Параза ўперамешку з перамогай,
Хай з гнездзішча тых кволых перамог
Прарокаў кроў цурчыць на жвір з аорты,
Ды рана галасіць, што беларускі Бог
Сярод ахвяраў, незваротна мёртвы.
Является ли философия наукой - 5 29 Дек 2021 21:54#633
Grigoriy
Posts: 16014
Thank you received: 426
Karma: 67
Один филолог
взбесился и вообразил, что он биолог,
стал изучать язык дубов и елок.
«И корни, и кора, и прочее мочало —
что б это означало?»
Природе ставил он любое лыко в строку.
Не проходило и денька,
чтоб на жаргоне ДНК
он бы не пробовал интервьюировать сороку,
ромашку иль гниющее бревно.
Природе было все равно.
Она могла мычать, могла молчать,
как будто нечего ей было означать,
как будто ей, природе, все равно —
поете вы ее иль на нее плюете.
Природа, как часы, заведена.
* * *
Мораль? Ах, да, мораль. Да ведь она,
как и грамматика, отсутствует в природе.
November 11th, 2021, 02:10 am
С ДЕТСТВА
Кошмаром арзамасским, нет, московским,
нет, питерским распластанный ничком,
он думает, но только костным мозгом,
разжиженным от страха мозжечком.
Ребенку жалко собственного тела,
слезинок, глазок, пальчиков, ногтей.
Он чувствует природу беспредела
природы, зачищающей людей.
Проходят годы. В полном камуфляже
приходит Август кончить старика,
но бывший мальчик не дрожит и даже
чему-то улыбается слегка.
TAGS Лев Лосев
З павагай да неабыякавых
ЗЫ, В жизни все вперемежку, кошмары, сказки, поэты и законники, узаконивание пока незаконного...
Август мне лично напомнил даже Лебединное озеро. Шоб оно ны було войны. С Рождеством 2022. Тут ДВОЙКИ, но ведь их таки ТРИ. Пусть веранадеждалюбовь рулит.
Ганаруся тым што ёсць аўтограф Алеся Каско на яго кніжцы. Аляксандр Канстанцінавіч Каско (10 снежня 1951, вёска Чудзін — 26 лістапада 2017). Друкую тут першы верш (гл.)
Зборнік вершаў «Набліжэнне»
[ Спампаваць з сервера (8.01 Mb) ] 21.12.2012, 20:14
Алесь КаскоЗборнік вершаў «Набліжэнне» Алеся Каско выдадзены ў 1989 годзе.
«Лірычны герой вершаў Алеся Каско адкрыты ў сваіх перажываннях, паслядоўны ў сцвярджэнні высокай духоўнасці, шчырасці і дабрыні, часам схільны да самаіроніі. У нізцы вершаў «Атожылкі», якая завяршае кнігу, асэнсоўваюцца пытанні экалогіі, што датычаць радзімы паэта — Палесся».
Рамяство
Калі ў свой лёс бракуе веры,
няшмат і ў слове глыбіні.
Як часта
мы ўскладняем вершы,
каб не спрасціць іх да гульні!
Ня ўсім адкрыецца прытворства,
ды самі - мусім разумець:
не для гульні
даў творцам Творца
выслоўліваць жыццё і сьмерць.
Ці не таму так адмыслова
радкі прасвечвае сьляза
тады,
як простым, ясным словам
спрабуем сьвет пераказаць?
Ганаруся тым што ёсць аўтограф Алеся Каско на яго кніжцы. Аляксандр Канстанцінавіч Каско (10 снежня 1951, вёска Чудзін — 26 лістапада 2017). Друкую тут першы верш (гл.)
Зборнік вершаў «Набліжэнне»
Мінск. "Мастацкая літаратура". 1980. Тыраж 3700 экз. (Тады слова Наклад не было).
Мікалаю Карнейчуку, каб гартаваліся нашы сілы, каб выстаялі, каб ніколі не сорамна было перад народам нашым і самім сабою. На еднасць, на сяброўства. Брэст. 24.03.89
Гэта ж было за 20-цігоддзе да вядомага 2014 года і нават за 11-годдзе да таго, як у Славянску адзначалі Славянские чтения, на которых местные руководители перед торжественным ужином сказали: пусть славят своего Кобзаря, пройдет немножко времени и мы покажем кто здесь хозяин (Цитирую по памяти из СН+). У гэтым выданні першы верш на 5й ст. такі:
***
Навошта вас расчульваць я хачу:
неда сябе- да роснае травинки,
да гэтага вясёлага дажджу,
да песень жней з палескае глыбінкі?
Да гэтага дзіцяці, што бяжыць
з далёкіх летаў сувязным нязменным
цераз курган, дзе вой-салдат ляжыць,
аддаўшы сны наступным пакаленням?..
Нібы няўцям,што сёння ўсё радзей
вы схільныя расчульвацца. Вы знаўцы
ўсіх тайн прыроды, сутнасці падзей,
нат мовы незямных цывілізацый.
За вашу мудрасць дорага плачу -
няведаннем уласнага лзівацтва,
чаму, нашто любові вас вучу
без боязі адсталым называцца.
Скуль тая цяга - праз абсяг вякоў,
не забываць і не цурацца звычкі
расчульваць сэрцы, быццам браць з віроў
і саграваць астуджанныя знічкі?
З павагай да неабыякавых.
ЗЫ. Дадам адначасова з фэйсбука вось гэта:
Mick Gilevich
17 ч. ·
Верш Олі-жонцы
Адшукаць сябе, сваё вяртанне -
І ні кропелькі, ні інча, ні вярсты назад.
Так, усё было - світанні і змярканні,
Бытаўё на кухні й фінскі зоркапад.
Бачыш, я крышу свае калені і далоні
Аб твой лёд, які пакінула ты мне...
Without you I would be always lonely.
Мы з табою. Бог нас не кране.
Под влиянием параллельной темы
(как не Есенин, не Ленин, без лени)
вспомнил границы, заборы и стены:
Весна, посевная тут в разгаре...
Завтра, не в мае, грозу обещают...
После вчерашнего и без угара:
в СМИ о войне за забором вещают.
Дадам таксама яшчэ з фэйсбука:
РАЛЛЯ.
Скажае паняверка кожны гук:
Бабахнуў "Град" ці гром пракашляў першы?
І з-пад маіх ад працы згрублых рук
Плыве сувой з трывогаў стканых вершаў.
Няма яму пачатку і канца,
Бо абярнуўся свет такім жахлівым.
Счакаў палетак страшнага сяўца,
Вясну спаткаўшы рунню палахлівай.
Дзікі той сейбіт вынішчае дом,
Свінцом зямлю пераараў, пракляты,
Нарабаваным пышыцца майном
І сее смерць шайтанаў памагаты.
Ляціць з нябёс не ў гранулах азот,
Ажыўчы дождж і нават не ўлёткі -
Страх нез'ясняльны сее самалёт,
Як бы ўціскае сэрца ў шчамлёткі.
Предполагаю что такое изменение уменьшит "градус недоумения", почему так, как упрекали меня на курсах КПК по микропроцессорам в Минске до учредительного съезда БНФ "цікава, чаму гэта беларускую мову бароняць на замежнай мове?" Повторюсь: предполагаю что это важно, чтобы не любители белорусского языка тоже могли что-то о нем прочитать. З павагай да неабыякавых
Цяжка нават уявіць большы кантраст паміж той вясковай цішынёй і сонным вясновым ранішнім спакоем, які спавівае маю сялібу і тым жахам, які пануе зусім недалёка.
На мінулым тыдні прачытала пераклады вершаў украінскага паэта Микола Мартинюк на польскую мову. Пераклады зрабіў і апублікаваў Павал Крупка, які некалькі гадоў працаваў у нас у Вільні дырэктарам Польскага Інстытута і з якім мы часта сустракаліся на літаратурных імпрэзах. Потым папрасіла ў аўтара арыгіналы і прачытала таксама іх. На якой мове ні чытай, а ўяўляць, што ўсё гэта адбываецца насамрэч, вельмі страшна.
Адзін з вершаў пераклала на беларускую мову, хоць мне гэта неяк цяжка нават лічыць за пераклад - так блізка мяжуюць нашыя мовы, што і мяняць амаль нічога не трэба. Спадар Мікола напісаў, што яго вершы перакладалі аксана спрынчан і Эдуард Акулін , але я нідзе не знайшла іх перакладаў, таму выбачайце, калі дублюю.
Ў Эўропу зноўку барбары прыйшлі
Бяздушныя ліхія патарочы
Паўстаўшы з пракавечнай дзікай мглы
Налезлі саранчою сярод ночы
Зямля дрыжэла і рыгала жар
Лізала неба вогнішчам сляпучым
Пачвар тых не прыняў ў сябе тартар
Крыві й ахвяр так праглі немінуча
Прапахла чадам дня і ночы цвердзь
Напалм спаліў начных зарніцаў лаву
Разруха й хаос паніка і смерць
Варожыя тварылі згодна справы
Сціралі ўсё дашчэнту на шляху
Марскія буры грады смерчы шквалы
Сусвет пераціралі на труху
Арды раскосай полчышчы й навалы
Напэўна зорняць місіяй такой
Як вечны крыж паўсюдна несці гора
Хай наша доля збыт была цяжкой
Ды толькі праўда крыўду пераборыць
Такога не было каб працаўнік
Які ўвесь век сваю абходзіць ніву
Гвалтоўна памяняўшы плуг на штык
Не адстаяў сваёй зары шчаслівай
Лично мне, служившему в г.Долина и побывавшему в Ката-Кургане, откуда провели успешные стрельбы в заданный квадрат в Капъяр, сие напомнило высказывания сожаления о том, что в некоторых нынешних странах уже нет ядерного оружия... Хорошо что таки в настоящее время в нынеполярном мире высказано согласие на неприменение термояда. А то очередной виток заботы о трудящихся и защиты их прав мог бы привести к "достижениям" потерям, которые несравнимы с позапрошлодесятилетними, типа упомянутых мною на стихи.ру
Фи я 13. не о стволах, а о любви, о контрактах - гражданская лирика, 01.05.2004 10:31 З павагай да неабыякавых
ЗЫ. Для поленившихся заглянуть на сайт автоцитата части предыдущего стиха из прошлого века, т.е. из "переписи стволов":
...В стране родной - сплошной подъем,-
Только и слышишь, ночью ль, днем…
Первоначально опубликовала газета «Вечерний Брест» №43(431) 29 мая 1998 года, на с.1, под рубрикой «Вече «вечерки». (Тираж номера 53 000 экз. Цена 5000 руб.) Надеюсь, уважаемые читатели, «длинная» цитата уместна: «На минувшей неделе самый большой резонанс вызвало маленькое объявление о грядущей переписи плодово-ягодных насаждений. «Не кроется ли за регистрацией яблонь и кустов крыжовника введение налогов на них»- беспокоятся люди. Ведь такое уже было в истории нашей страны и ни к чему хорошему не привело.
Настроение взволнованных садоводов выразил читатель, назвавший нам свою фамилию, но почему-то представившийся Николаем Инфолиократом. Поскольку продиктованное по телефону произведение под названием «О времени и о переписи стволов» довольно велико по объему, думаем, автор не обидится, если мы процитируем лишь часть его.
Зная заботу о природе*-
«Кiраўнiкам» я верю вроде-
Подумал, видно власть решила,
Что трудно с тлей бороться мылом
И сделает народу милость-
Даст химикатов всяких малость.
Пенсионерке тете Вере
Сказал, как выше все, примерно.
Она в ответ: «Нэ прывыкаты!
Трэба хучий сады рубаты».
(*с согласия автора, считающего природу и народ синонимами. Прим. авт. Даже гении- родственники растениям…) Чья версия верна – много повидавшей на своем веку тети Веры или ее соседа по даче? … В постановлении Совмина, которое вменяет в обязанность органам статистики провести эту перепись, ничего не говорится о возможном налогообложении. Поэтому…»
З павагай, у чысты чацвер 2004 г.
Что-то усиленно заговорили о распространении ядерного оружия не только на КФ, мабуть не к дождю. Вспомнил на фейсбуке со стихиРЫ свое 17-тилетней давности:
Весь мир един, но люди стали,
как Сталин-Гитлер всё топтать.
Пусть каждый спросит: чего ради
себе погибель приближать?
Война вторая мировая
60 лет назад- словно вчера-
завершилась. Всем вновь угрожает,
как своим палачам Розенталь. (Умер вчера.)
О любви поют, совсем не сложно:
любят сало в шоколаде, водку и молодку,
любят власть, амбиции, идеи так, что сложно
Расслышать другое: против- пуля в глотку.
Все с наукой поздно или рано
познакомятся. И что? Банально:
в истории, политике, культуре рьяно
след оставили титаны- жаль- тираны.
Мир един. Любовь, война, наука:
клинопись, дощечки, перфокарты, диски, ленты..
Но даже термоядерная ШТУКА
всех не убедила: люди - смертны.
Николай Александров
11 июля 2018 г. ·
ЗАВТРА, 12 ИЮЛЯ, - ДЕНЬ РОЖДЕНИЯ ПЕТРА АНДРЕЕВИЧА ВЯЗЕМСКОГО, ПРОЕЗДОМ НАВЕЩАВШЕГО БРЕСТ-ЛИТОВСК С ИЗРЯДНОГО ПОХМЕЛЬЯ
Об этой дате он сам когда-то написал такие строки:
Счастлив, кто долго жил и дожил до того,
Что празднует он день рожденья своего
Пред собственным судом и ближних не краснея;
Кто днями, как плодом обильным, тяготея,
Дать промыслу готов отчёт в прошедшем дне…
И в завершение - стихотворение П.А.Вяземского, удивительно перекликающееся с нынешними временами:
Послушать, век наш – век свободы!
А в сущность глубже загляни:
Свободных мыслей коноводы
Восточным деспотам сродни.
У них два веса, два мерила,
Двоякий взгляд, двоякий суд.
Своим даётся власть и сила,
Своих наверх – других под спуд!
У них на всё есть лозунг строгой
Под либеральным их клеймом:
Не смей идти своей дорогой,
Не смей ты жить своим умом!
Когда кого они прославят,
Пред тем колени преклони,
Кого они опалой давят,
Того и ты за них лягни!
Свобода, правда, сахар сладкий,
Да от плантаторов беда!
Куда как тяжки их порядки
Рабам свободного труда!
Свобода превращеньем роли
На их условном языке
Есть отреченье личной воли,
Чтоб выть винтом в паровике,
Быть попугаем однозвучным,
Который, весь оторопев,
Твердит с усердием докучным
Ему насвистанный напев!
Скажу с сознанием печальным –
Не вижу разницы большой
Между холопством либеральным
И всякой барщиной другой!
И совсем напоследок:
Нам душно, мысль одна о том нам давит грудь,
Чтоб уважать могли и мы кого-нибудь;
Мы говорить спешим, а слушать не умеем;
Мы платонической любовью к себе тлеем,
И на коленях мы – но только пред собой.
З павагай да неабыякавых. ЗЫ. Воистину злободневное?
Vanda Martins поделилась публикацией.
Администратор
· 5 ч. ·
Яшчэ ніколі не "скрадала" цэлага допісу, але калі сёння падумала пра тое, што хачу яшчэ раз апублікаваць свой верш, які напісала летась на смерць Алеся Разанава, зразумела, што лепш, чым Антаніна Хатэнка пра значэнне творчасці і асобы паэта я не скажу. І выбрала я тады таксама яго верш "Кладкі", які працяў мяне глыбінёй разумення відавочнай і трагічнай адсутнасці глебы пад нашымі нагамі...
КЛАДКІ Ў НЕБА.
Час прыйшоў
праваліцца
ў вечнасці глыб.
Сціх купчаты сітнёг
і знямела
балотная лотаць.
Над дрыгвою бугай
ад надрыўнага плачу
ахрып.
І зрабіўся
бязмежны калісьці сусвет
шырынёю ў локаць.
Колькі можа жывы зразумець -
зразумеў тагасвет.
Белы брамнік анёл
цяжкі засаў адпёр
і запляскаў у ладкі.
І знайшла асалоду
ў спакоі
паэта душа,
бо паэт
Усё жыццё праз балота
грахоў і пакутаў
у неба
пракладваў кладкі.
ЖНІВЕНЬСКАЯ НЯДЗЕЛЯ.
Нядзельнага дня нос прабліснуў кірпаты,
І прагнуць паспаць спрацаваныя хаты.
Аблокі плывуць прасціной у тры столкі,
А з іх, як дзятва, пазіраюць анёлкі.
Маленькі прыпынак, дзень-роздум, дзень-коска.
І варыць узвар з пераспелага вёска.
Буслы мудрагеляць і клёкаюць важна.
Вавёркі хаваюць набытак пасажны.
Сям'я гарбузоў разляглася ля кузні -
Ледзь-ледзь іх трымае пажоўклы гарбузнік.
І рана яшчэ клапаціцца пра дровы.
Ліст падае толькі...у суп і бабковы.
Хвілінка спакою ў стварэння дзень сёмы,
Скажы, ты мне сябра ці добры знаёмы?
І што там мільгнула з нястрымным імпэтам:
Крыло матылька ці імклівае лета?
Из уведомлений
Vanda Martins
Администратор
· 8 ч. ·
Трошкі аддыхалася ад мінулых выхадных...
Але адчапіцца ад мяне ў іх не атрымаецца!
Затерялся стих в просторах интернета,
но остались ссылка и концовка...
Знать сработало "как надо чьё-то вето",
или/и моя "инфолионеловкость"?
Ниже иной стих из вышеупомянутой группы:
...Сёння - верш Алега Мінкіна, мудры без дыдактыкі...
АЛЕГ МІНКІН.
ЛІСЦЁ І КАРАНІ.
Над цёмным карэннем высока ў сінечы,
У шатах шумлівых, куды ні зірні,
Лісты бестурботна трымцяць і трапечуць,
Забыўшы заўчасна свае карані.
Шапочуць: "Мы ў іншым жывём вымярэнні,
І голас у кожнага свой, і жыццё..."
Ды станецца восень лістам адкрыццём,
Пранізлівы вецер дыхне азарэннем -
І зноў, як калісьці, да цёмных карэнняў
Пачне, адпачыўшы, вяртацца лісцё.
З павагай да неабыякавых. ЗЫ, Всем: в сем древе жизни ствол в стихе не упомянут,
надеюсь стих останется весь-весь... Если инфолиомоё о Пушкине, стволе куда-то канут,
то вновь заздравствует в СОЮЗЕ бытиё: (см. Фи я 13. не о стволах, а о любви, о контрактах
Мыкола Инфолиократ )
З павагай да неабыякавых. ЗЫ. народное, а не моё:
мы не пашеем не сеем не строим-
мы гордимся общественным строем.
Яшчэ раз пра
ЛІСЦЁ І КАРАНІ.
(Над цёмным карэннем): www.facebook.com/groups/383528716359065/posts/895190045192927
Там моего КЛАСС (нравится) не поставлен 69 (символичное число "туда-сюда"), его нет по простой причине: + на фото (по вавулыцьку - КРЫЖЫК), это реальные кресты довоенной денацификации, на мой взгляд - на реальных судьбах. после
Жизни другой (как писали на перекидных-отрывных листках календаря в СССР), после века ВОСр, пока не предвидится.
См. заключительные строки там такие:
А ў галаве трывог шавецкі нож
Ні днём, ні ноччу не дае спакою...
І зноў жыццё змарнела як на грош.
Другіх няма...І трэба жыць такое.
З павагай да неабыякавых
ЗЫ. Сие напомнило мне лично слова Н.Н.Соботковского, царства ему небесного, который таки принял меня безработного на работу в 1992, после того как даже в ПТУ не брали... Он говорил: ну нет других учеников у нас, будем учить этих. ЗЗЫ, Небо- одно, "подземелье" - одно, да и верхи и низы - те что есть, иных пока нет.
Закончыўся мой кароткі адпачынак - на гэтым тыдні ў нас ужо пачынаючы з серады кожны дзень адбываюцца мерапрыемствы нашых традыцыйных дзён Францыска Скарыны. У сераду і чацвер я працавала, а сёння ўжо забегла ў наш Дом нацыянальных меншасцяў, што на вуліцы Раўгіклос на адкрыццё выставы. Карцін там выстаўляецца не так шмат, але ўсе яны прысвечаныя нашаму першадрукару і таму куточку Вільні, дзе ён друкаваў свае кнігі.
На іншыя мерапрыемствы застацца не магла - трэба было бегчы на канферэнцыю ў Саюз перакладчыкаў, дзе расказвала пра свой пераклад кнігі Далі Грынкявічутэ. Канферэнцыя адбывалася ў старым горадзе, у вельмі прыгожым памяшканні былога кляштара.
Напісала толькі адзін верш, але раней, чым яго напісаць, доўга думала. Думала над словамі спадара Пётра Садоўскі . Цытую " Я асабіста спадзяюся, што сп. Ванда, дай Бог, дастане з сэрца ўражанні, ландшафты, пахі, галасы сяброў з Ірландыі, Брытаніі, Партугаліі, Бразіліі". Не, не ажывіць у памяці тых часоў, тых людзей, тыя відарысы.
...Можна толькі рваць валасы на галаве, што не захавала вершаў, напісаных тады - калі ўсё гэта было жывое, трапятала, балела, чаравала...
РАЗМОВА З МІНУЛЫМ.
Мінулага маўклівая прысутнасць,
Ты кроўны вораг мне ці верны друг?
Калі з пакутаў і разднела сутнасць,
Яна, як рыба, выслізнула з рук.
Утратаў спіс - не вытрымае сшытак.
Забытых вершаў-сірат не злічыць,
А хатні, стуль прывезены ўжытак
Зацята, абыякава маўчыць.
Пагас за морам гук пяшчотных словаў,
Згнілі на выгляд вечныя масты,
І знак зліняў на сонцы ад падковы,
Ды пажаўцелі палкія лісты.
Растала ў сэрцы слодыч рыс каханых,
У забыцці акасцянеў язык,
Застаўся трапятаць ў чаканні Пана
Размыты вобраз, нейкі цьмяны блік...
После поста №50 (см. выше, Дед Агван ) прошло не так и много времени, но уже ярче засветили перспективы холодной зимы стране-соседке и всей Европе (согласно печати и телевидения). Не зря в одной песне поется: это был тяжелый год, следующий будет еще ...
Поэтому еще стихотворение из того же сайта: igorrasteryaev.ru/texts/
Вахтовики
Сумку с утра собрал.
Обнял жену и мать.
Снова – автовокзал.
Снова – не опоздать.
Стреляным воробьём
Биться, пока не сдох.
Чтоб принести потом
Крошку в своё гнездо.
Еду – сижу, молчу.
Снова всё, как всегда.
Вахтовиком качу
В дальние города.
Взгляд за окошко хмур:
«Как там сынок и дочь?»
Фары идущих фур
Обогревают ночь.
А вдалеке – дом на реке,
И у него – никого.
Город призвал людей,
И вылезли, как на зов:
Мурино из полей,
Кудрово из лесов.
Сотни огней в Москве
Дарят успех большой,
Светят в бытовку мне
Прямо на стол с лапшой.
Я бы поверил им,
Только какой резон?
Город простёр свои
Руки за горизонт.
И всё, что возникло в нём -
Просто исчезло там:
Каждый высотный дом -
Памятник деревням!
Где вдалеке дом на реке,
И у него – никого.
Вот и родной порог.
Как же тебя я ждал!
Что же ты тут, сынок,
Папе нарисовал? -
Домик, река, лужок,
Мальчик гусей пасёт, -
Миленький мой дружок,
Это нас не спасёт.
Будут дома пусты.
И лишь подойдут года -
Так же уйдёшь и ты
В крупные города.
А по дворам опять
Ветер заголосит,
Вахтой пойдёт гулять
По ледяной Руси.